Is jouw dag weleens verpest door een negatieve opmerking over jouw lijf? Of maak jezelf weleens ‘grappige’ opmerkingen over het lichaam van iemand anders? Sta jij weleens stil bij welk effect deze opmerkingen hebben op iemands lichaamsbeeld?
Dikke mensen krijgen dagelijks negatieve opmerkingen van anderen over hun lijf. En als het niet gezegd wordt, dan zien ze wel de afkeurende blikken van anderen wanneer ze bijvoorbeeld een ijsje eten.
Als ik eerlijk ben, dan heb ik me in het verleden ook schuldig gemaakt aan het plaatsen van zogenaamd grappige opmerkingen. Bijvoorbeeld over iemands wat grotere neus, bijzondere oren of manier van lopen. Ook was ik goed in het plaatsen van onhandige (en waarschijnlijk ook kwetsende) opmerkingen, bijvoorbeeld toen ik zei dat iemand op Shrek leek of dat ik iemand lelijk vond (niet tegen de persoon zelf, maar goed, het feit dat ik het zei maakte het er niet minder kwetsend om). Achteraf denk ik nog vaak terug aan deze opmerkingen en schaam ik me voor deze kortzichtige manier van kijken naar anderen.
DIT FIGUUR HOORT BIJ MIJ
Gelukkig heb ik geen issues ten aanzien van mijn gewicht. Ik heb nooit gelijnd en dus ook niet gejojood. Mijn gewicht is al jaren ongeveer stabiel, al is mijn kledingmaat sinds mijn 2 zwangerschappen wel groter geworden (S > L). Ik kwam er gaandeweg achter dat een figuur erfelijk bepaald is en dat dit lichaam bij mij hoorde (slank van boven, kleine borsten, bredere heupen met dikkere billen en bovenbenen, met putjes, witte huidskleur). Dit zou niet gaan veranderen en dat is oké.
Ik herinner me echter nog dat iemand ooit zei dat ik zo mooi was afgevallen, terwijl ik toen echt te dun was geworden met mijn ingevallen buik en uitstekende heupbotten. In die periode was ik ‘gezonder’ en calorie-armer gaan eten, door mijn opleiding Voeding & Diëtetiek. Op mij heeft die opmerking geen enorme impact gehad en daarna ben ik ook weer aangekomen tot een voor mij gezonder gewicht, maar deze opmerking zou voor een ander een trigger kunnen zijn voor het ontstaan van een eetstoornis.
Ik heb echter wel andere lichaamsbeeld issues.
Hier zie je mij op de Zwarte Cross. Op het eerste oog een heel vrolijke foto. Wat je niet ziet, is dat ik op dat moment al meerdere opmerkingen had geïncasseerd over mijn lijf die me een rotgevoel hadden bezorgd.
Toen ik aan kwam lopen kreeg ik meteen van meerdere vrienden opmerkingen over mijn witte benen. Over dat mijn benen licht gaven, dat het maar goed was dat ze een zonnebril op hadden en over het feit dat als ik maar met factor 30 bleef smeren, ze nooit bruin zouden worden. Hiermee wordt indirect het signaal afgegeven dat je met witte benen dus niet voldoet aan het schoonheidsideaal. Elke zomer is het weer raak en de opmerkingen over mijn witte benen vliegen me om de oren. Zogenaamd lollige opmerkingen die ik maar met een lach op mijn gezicht incasseer, maar waar ik echt helemaal klaar mee ben. Ik ben tevreden met mijn huidskleur en vind het heerlijk om in blote benen te lopen. Daarnaast: ik ben echt meer dan alleen mijn lijf!
‘ONSCHULDIGE’ OPMERKINGEN
Een ander issue waar ik in het verleden, met name in de puberteit, veel last van had, zijn negatieve opmerkingen over mijn kleine borsten. Hoeveel, met name jongens en mannen, daar wel geen kwetsende opmerkingen over hebben gemaakt, ik ben de tel kwijt geraakt. “Jij bent echt plat!”, “Jij hebt ook geen borsten”, “Ik zou echt geen vriendin met kleine borsten willen hebben” (die was niet persoonlijk aan mij gericht, maar ik zat er wel bij). “Daar zou ik het niet op kunnen” (de man die deze opmerking plaatste zat met een groepje mannen bij de ingang van een supermarkt, waar ik naar binnen wilde, de rest lachte er om en ik voelde me doodongelukkig).
Verder vergeet ik nooit meer dat een acteur ooit heeft gezegd dat lange oorbellen bij kort haar echt niet kunnen. Volgens mij had het ook nog met geaardheid te maken. Later vroeg ik aan een vriendin waarom ze nooit oorbellen droeg en toen zei ze dat ze oorbellen bij kort haar niet mooi vond. Ik voelde me aangesproken, omdat ik wel lange oorbellen draag. Dit was natuurlijk helemaal niet haar bedoeling, maar blijkbaar kun je dit soort onschuldige opmerkingen toch op jezelf betrekken.
En dan heb ik het nog niet eens over mijn scheve ondertand, putjes in mijn benen/billen, krommere houding en iets naar achter staande onderkaak 😉.
ONZEKERHEDEN
Ondanks alles wat hierboven beschreven staat, zit ik lekker in mijn lijf. Als puber vond ik het al niet nodig om met mode trends mee te gaan, make-up te dragen omdat dat nu eenmaal hoort of mezelf aan te passen aan ‘de norm’. Ik heb altijd gedragen wat ik fijn en leuk vond en ben daarin mezelf gebleven. Achteraf vind ik dat heel stoer van mezelf, want ik was een ontzettend onzeker meisje in die tijd, die ook echt wel eens (zij het op kleine schaal) gepest werd. De afgelopen jaren ben ik hierin nog veel verder gegroeid. Ik vergelijk mezelf niet zoveel meer met anderen, ik vind mijn borsten niet perse mooi, maar ik accepteer ze (en ze zitten me niet in de weg, ook wel fijn 😉) en ben eigenlijk nog maar weinig bezig met wat anderen van me vinden.
Dat gun ik iedereen. Hoe fijn zou het zijn als we iedereen in zijn of haar waarde zouden laten, geen opmerkingen meer zouden maken over iemands uiterlijk, wat iemand eet/drinkt, hoeveel iemand weegt etc. Hoe waardevol zou het zijn als we het met geliefden kunnen hebben over onze onzekerheden, elkaar kunnen steunen en juist zouden inzoomen op wat we waarderen aan die persoon, bijvoorbeeld zijn of haar betrokkenheid, luisterend oor etc.
Laten we proberen een gewichts- en uiterlijk neutrale samenleving na te streven, waarin iedereen geaccepteerd wordt, dik of juist dun, grote of kleine borsten, donkere of lichte huid, kaal of met een bos haar, homo of hetero (of anderszins), haviksneus of wipneus etc. etc. Daar wil ik me hard voor maken!
