Vandaag zag ik in het dashboard van mijn PREM (klanttevredenheidsonderzoek) een beoordeling waar ik in eerste instantie nogal van schrok. Tussen de 3 positieve beoordelingen, was er 1 bepaald niet positief.
Ik scoorde zelfs een 3 op ‘mijn diëtist nam mij serieus’ en een 5 op ‘mijn diëtist besprak steeds de voortgang en resultaten van de behandeling met mij’. Verder waren het voornamelijk zesjes.
Mijn vroegere ik zou helemaal van slag zijn, aangezien dit nogal raakt aan mijn eerdere overtuigingen/pijnpunten: ‘Ik ben niet goed genoeg’, ‘ik voldoe niet aan de verwachtingen van anderen’ en ‘ik wil door iedereen aardig gevonden worden’. Daarbij heb ik een perfectionistische inslag en voelt een cijfer lager dan een 8 als ‘niet goed genoeg’. In mijn hele leven heb ik nog nooit een 3 gehad (volgens mij nog niet eens een 5, op een stage die ik niet haalde na dan (over een gevoel van falen gesproken…)), dus die hakt er nogal in.
Maar ik merk dat ik gegroeid ben de afgelopen jaren. Het lukt me beter om er met een afstandje naar te kijken en mezelf niet helemaal te verliezen in het piekeren/’overanalyseren’.
Eerder bleef ik mezelf maar vragen stellen en tot in den treure nadenken over situaties, dit bespreken met naasten etc. Bijvoorbeeld: ‘Wat heb ik fout gedaan?’, ‘wat had ik anders moeten doen?’ ‘dadelijk vertelt de cliënt aan iedereen dat ik zo’n slechte diëtist bent, die hem/haar totaal niet serieus genomen heeft, dat is pas slechte reclame, wie wil er dan nog naar mij toe?’ (piekeren/overanalyseren). ‘Wie is dit geweest (het is anoniem) en moet ik de cliënt nog benaderen om te vragen waarom hij/zij dit ingevuld heeft, zodat ik in gesprek kan en zo evt. schade kan verkleinen?’ (controlegedrag), en ga zo maar door. Duidelijke weg-bewegingen!
Wat ik vandaag aan mezelf merk, is dat ik denk: ‘Huh, wat gek, ik herken mezelf hier totaal niet in. Ik zet me altijd voor meer dan 100 procent voor iedereen in, en doe mijn best goed te luisteren en mijn adviezen en oefeningen af te stemmen op de cliënt. Daarbij ben ik ‘losjes’ in het contact (je/jij en laagdrempelig) en hou ik ervan om een beetje te ouwehoeren. In mijn ogen doet dat niets af aan mijn professionaliteit of het serieus nemen van de cliënten. Op deze cliënt kwam het blijkbaar anders over en dat is erg jammer. Waarschijnlijk waren wij dan niet zo’n goede match en paste een andere diëtist beter bij hem/haar. Dat is oké, ik hoef niet door iedereen gewaardeerd, goed en aardig gevonden te worden.
Ik kies er nu ook bewust voor dit te delen. Het leven is niet altijd leuk en je wordt niet altijd op een fijne manier benaderd, maar het gaat erom hoe je hiermee omgaat.
Dit is met recht een dikke ‘heen-beweging’ en wat ben ik daar trots op, dat ik na jarenlange behandelingen op het psychische vlak, dit nu zo kan ervaren!
Herken je jezelf in bovenstaande situatie? Maak jij ook vaak ‘weg-bewegingen’ bij ongemak? Vlucht je in bepaald gedrag (controle, vermijding) of ga je juist vechten? En wil je hierin veranderen? Door middel van ACT (Acceptance & Commitment Therapy) kan ik je hiermee helpen.
